Μέρες της Εβδομάδας

Η έννοια της εβδομάδας πρωτοεμφανίζεται στην ελληνική γλώσσα στη μετάφραση των Εβδομήκοντα. Ο Αύγουστος υιοθέτησε την επταήμερη εβραϊκή εβδομάδα ως μονάδα χρόνου που αντικατέστησε την παλαιότερη οκταήμερη ρωμαϊκή μονάδα χρόνου που ήταν γνωστή ως nūndinae στον πληθυντικό (ο όρος κυριολεκτικά σημαίνει «ενιάμερα», nōnus diēs).

Η εβδομάδα αποτελείται από 7 ημέρες και το Σάββατο (Shabbat) είναι ημέρα ανάπαυσης και προσευχής. Κάθε ημέρα ξεκινά και τελειώνει με τη δύση του ήλιου, όχι τα μεσάνυχτα όπως στο Γρηγοριανό ημερολόγιο και τελειώνει την ίδια ώρα της επομένης.

Οι Εβραίοι είναι ο πρώτος λαός που χρησιμοποίησε την εβδομάδα ως κυκλικά επαναλαμβανόμενη μονάδα χρόνου επτά ημερών και είναι καθιερωμένη τουλάχιστον από τον 5° Π.Κ.Ε. αιώνα.

Η κεντρική ημέρα της εβραϊκής εβδομάδας είναι το Σάββατο (Sabbath) και οι υπόλοιπες ημέρες έλαβαν το όνομά τους από την σχετική τους θέση ως προς το Σάββατο:

Η Κυριακή για τους Εβραίους είναι yóm rishón = «η πρώτη μέρα (μετά το Σάββατο)»

Η Παρασκευή στα εβραϊκά είναι γνωστή ως η Έκτη ημέρα (yóm shishí, η ονομασία αυτή επιβιώνει στους ιβηρορωμανικούς απογόνους του λατινικού feria sexta = «Παρασκευή», λ.χ. πορτογαλικό sexta-feira) ή και Erev Shabbat (το βράδυ πριν το Σάββατο, η παραμονή του Σαββάτου). Επειδή το βράδυ πριν το Σάββατο αρχίζει η διαδικασία παρασκευής/προετοιμασίας για το Σάββατο, οι ελληνόφωνοι Εβραίοι έπλασαν τον όρο Παρασκευή για την ημέρα πριν το Σάββατο.

Τα ονόματα των ημερών Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη είναι μεταφράσεις των εβραϊκών ονομάτων (yóm shení = "η δεύτερη ημέρα" (μετά το Σάββατο) Δευτέρα κλπ).